เรื่องเล่าของปู่ใหญ่ (นวนิยายเรื่อง เมี่ยงคำ)

ปู่ใหญ่จึงเล่าให้ฟังว่า เขาเรียกว่า ‘สักลายมอม’ มอมเป็นสัตว์วิเศษมีฤทธิ์มีอำนาจมากตามความเชื่อของคนโบราณ อาศัยอยู่ในป่าหิมพานต์             มีรูปลักษณ์องอาจผึ่งผายราวกับราชสีห์ แข็งแกร่งดังเสือ นิ่มนวลเหมือนแมวและแคล่วคล่องว่องไวดุจพญาลิง เมื่อนำมาสักเป็นยันต์ไว้บนลำตัว     ก็ให้พุทธคุณด้านอยู่ยงคงกระพันเสริมฤทธิ์เดชและอำนาจ

ปู่ใหญ่ยังเล่าให้ฟังต่ออีกว่าเดิมทีบรรพบุรุษของหมู่บ้านเราอพยพลงมาจากอาณาจักรล้านช้างเมืองหลวงพระบาง เมื่อครั้งอดีตประเพณีการสักขาลายก็มีสืบทอดต่อ ๆ กันเรื่อยมา ผู้ชายจะนิยมสักขาลายจากใต้หัวเข่าขึ้นไปจนถึงโคนขา พอมีคนจากสยามมาเห็นเข้าก็เรียกพวกเราว่า ‘ลาวพุงขาว’ ส่วนพวกผู้ชายที่อยู่ทางล้านนานั้นนิยมสักลายเลยสูงขึ้นไปถึงพุงและเอว พวกสยามก็เรียกว่า ‘ลาวพุงดำ’ ผู้ชายสมัยก่อนนิยมสักลายกันทุกคน เพราะเชื่อว่าเป็นเครื่องรางของขลังและต้องการอวดความเป็นชายให้สาว ๆ ได้เห็น ผู้หญิงสมัยนั้นก็นิยมผู้ชายสักขาลายมาก ถ้าไปจีบสาวต้องถลกโสร่งเพื่อโชว์รอยสักให้เห็น ถ้าผู้ชายคนไหนไม่มีรอยสักก็จะมีคนล้อว่า

“ขาบ่ลาย อยากอายผู้สาว ขาขาว–ขาว ผู้สาวบ่มัก”

ส่วนวิธีการสักนั้นจะต้องให้หมอสักเป็นผู้ทำการสักให้ อุปกรณ์ในการสักมีเหล็กแหลมหรือเข็มขนาดใหญ่เสียบติดกับด้ามไม้กลม ๆ ประมาณ ๖ เล่ม ใช้หมึกสีดำหรือสีแดง น้ำหมึกสีดำทำจากใบมันแกวนำไปเคี่ยวใส่เขม่าควันไฟให้มีสีดำแล้วผสมกับดีหมูหรือดีสัตว์อื่น ๆ เช่น ดีควาย ดีวัว ดีงู ดีปลาช่อน เป็นต้น อาจใช้ดินหม้อหรือเขม่าควันไฟสีดำที่ติดก้นหม้อผสมน้ำแทนก็ได้

หากต้องการสักเพื่อความอยู่ยงคงกระพันก็จะผสมว่านเข้าไปในน้ำหมึกด้วย บางแห่งหมอสักจะเตรียมน้ำหมึกเคี่ยวให้ข้นไว้จนแห้งแล้วปั้นเป็นก้อน เวลาจะใช้ก็นำมาฝนกับน้ำใช้ได้ทันที เมื่อสักเสร็จหมอสักก็จะปลุกเสกลงคาถาอาคมให้อีกรอบ ค่าสักคิดข้างละ ๑ บาท คนที่อยากจะสักยันต์นั้นต้องเตรียมใจให้พร้อมเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวด ก่อนสักยันต์หมอสัก ก็จะให้กินหรือสูบฝิ่นขนาดเท่าเม็ดฝ้ายเข้าไปก่อนเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวด เมื่อฝิ่นหมดฤทธิ์อาจทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากจนคนที่ทนไม่ไหวถึงกับเสียชีวิตไปเลยก็มี

ปู่ใหญ่เป็นผู้ที่ครองตนอยู่ในศีลในธรรมถือเป็นผู้เฒ่าผู้แก่ที่อาวุโสคนหนึ่งของหมู่บ้าน เมื่อถึงวันสำคัญปู่ใหญ่จะเป็นผู้นำในการประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ร่วมกับพ่อเฒ่าในวัยใกล้เคียงกันอีกสี่ห้าคน ปู่ของฉันเคยเล่าว่าปู่ใหญ่เป็นผู้มีวิชาคาถาอาคมและเป็นจอมขมังเวทย์คนหนึ่ง มีเวทย์มนต์คาถาและสามารถปลุกเสกน้ำมนต์รักษาโรคภัยไข้เจ็บต่าง ๆ    จนหายขาดได้

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนฉันอายุสักห้าขวบเพิ่งจะเข้าเรียนชั้นอนุบาล ๑ แล้วเกิดติดโรคคางทูมมาจากเพื่อนที่โรงเรียน ฉันมีอาการตัวร้อนไข้ขึ้นสูงและแก้มซีกขวาบวมเป่ง แม่ขี่จักรยานพาฉันซ้อนท้ายไปหาปู่ใหญ่ที่บ้านเพื่อให้ช่วยรักษา ปู่ใหญ่ถือขันเงินใส่น้ำฝนมาหนึ่งใบทำปากขมุบขมิบท่องมนต์คาถาแล้วเป่าลมใส่ในขันเงินสามครั้งเพื่อเสกน้ำมนต์ จากนั้นก็อมน้ำมนต์ในขันมาพ่นใส่ตรงแก้มที่บวมเป่งของฉันจนเปียกชุ่มและเอาปูนแดงที่ย่าใหญ่ใช้เคี้ยวหมากมาทาให้ จ่มมนต์คาถาพึมพำต่ออีกสักพักแล้วเป่า “เพี้ยง! หายดีแล้วเด้อหลานเอ้ย” ปู่ใหญ่เอามือตบหัวฉันเบา ๆ อีกสามทีเป็นอันเสร็จพิธี

น่าแปลกมาก! พอตื่นนอนในตอนเช้าวันรุ่งขึ้น อาการบวมเป่งที่แก้มและไข้ของฉันก็ลดลงอย่างน่าอัศจรรย์เลยทีเดียว