บทนำ บ้านหลังเก่ากับชีวิตใหม่(นวนิยาย เมี่ยงคำ)

พ่อกับแม่เป็นคู่แต่งงานที่หน้าตาดีที่สุดในหมู่บ้านจนได้รับคำชื่นชมกล่าวขานไปทั่วว่าสมกันยังกับกิ่งทองใบหยก ในวันที่ฉันเกิดจึงมีชาวบ้านแห่กันมามุงดูจนค่อนหมู่บ้านและพวกเขาก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “เป็นตาซังแท้”

อ๊ะ! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้มีหน้าตาหน้าเกลียดน่าชังแบบที่พวกเขาพูดหรอก แต่เพราะคนโบราณท่านห้ามทักเด็กทารกว่า “น่ารัก”เพราะคำชมจะไปเข้าหูพวกผีขี้อิจฉาที่นิสัยไม่ดีแล้วผีพวกนั้นจะมาลักเด็กทารกไปซ่อนเอาไว้ไม่ให้พ่อแม่เห็น ดังนั้นต้องพูดว่า “น่าเกลียดน่าชัง”    ผีพวกนั้นจะได้ไม่สนใจและมองหาเหยื่อรายใหม่ต่อไป

ฉันถูกทำคลอดโดยแม่หมอคำดี ผดุงครรภ์ที่ทั้งอำเภอมีอยู่เพียงคนเดียว หลังคลอดเสร็จแม่ต้องอยู่กรรมหรือเรียกอีกอย่างว่าการอยู่ไฟทั้งหมดรวมยี่สิบแปดวัน ห้องอยู่กรรมนั้นใช้พื้นที่บริเวณส่วนหนึ่งของห้องครัวจัดวางแคร่ไม้ไผ่ขนาดพอนอนได้แค่เพียงหนึ่งคนเท่านั้น ไม่มีฟูกนอนมีเพียงหมอนกับผ้าห่มผืนบาง ๆ ไว้คลุมตัวเวลาหลับ ภายในห้องมีเตาไฟก้อนเส้าสุมฟืนไว้ให้ไฟติดอยู่ตลอดเวลา บนเตาตั้งหม้อดินเผาใส่น้ำและสมุนไพรหลากหลายชนิดต้มทิ้งไว้ให้เดือดทั้งวันทั้งคืน แม่ต้องดื่มแต่น้ำร้อนที่ตักขึ้นมาจากหม้อดินเผาใบนี้และกินข้าวกับเกลือเท่านั้นเพราะผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านเชื่อกันว่าเกลือนี้จะไปทดแทนเกลือแร่ที่สูญเสียไปทางเหงื่อจากการอยู่ไฟและต้องอาบน้ำด้วยน้ำต้มสมุนไพรโดยห้ามบ่นว่าร้อนเด็ดขาด ถ้าใครทนไม่ไหวร้องออกมาว่า “ร้อน” ถือว่าคะลำจะเป็นลางไม่ดีอาจมีผดผื่นขึ้นตามร่างกายได้ ส่วนตัวฉันนั้นถูกจับให้นอนอยู่บนเบาะยัดนุ่นสีเหลืองสดมีดอกไม้สีแดงดอกเล็ก ๆ ประดับพอจุ๋มจิ๋มที่แม่เย็บขึ้นมาด้วยมือตัวเอง

ย่าเป็นคนเอาตะกร้าใบเล็ก ๆ สานด้วยไม้ไผ่อย่างประณีตด้วยฝีมือของปู่ไปแขวนไว้ที่บันไดทางขึ้นบ้าน เพื่อเป็นสัญลักษณ์บอกให้คนผ่านไปผ่านมาแถวนี้รู้ว่าบ้านหลังนี้มีคนอยู่กรรม และเป็นความเชื่อมาแต่โบราณว่าตะกร้าใบนี้จะช่วยปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายที่จะเข้ามารังควาญเด็กทารกออกไปได้

ผู้คนที่แวะมาเยี่ยมแม่ที่ห้องอยู่กรรมส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงมีทั้งสาวและแก่ พวกเธอชอบมาจ้องมองฉันเหมือนกับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดที่เพิ่งเคยพบเจอบนโลกใบนี้ แล้วก็ทำหน้าตาทะเล้นแปลก ๆ ใส่สลับกับคำพูดหยอกล้อด้วยสำเนียงสูง ๆ ต่ำ ๆ ที่ฟังแล้วไม่เข้าใจ บางทีก็ช้อนตัวฉันขึ้นมาจากเบาะนุ่ม ๆ ที่กำลังนอนอยู่แล้วผลัดกันอุ้มจนตาลายไปหมด ฉันอยากร้องตะโกนบอกพวกเธอว่า “หยุด! แล้ววางฉันลงเดี๋ยวนี้!” แต่ฉันยังพูดไม่เป็นจึงทำได้แค่มองและทำตาปริบ ๆ เท่านั้น หากทนไม่ไหวจริง ๆ แล้วนั่นแหละ ฉันจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาให้ดังจนหูแตกกันไปเลย

เมื่อเล่นกับฉันจนเบื่อแล้วพวกเธอก็จะหันไปตักน้ำร้อนจากหม้อดินเผาของแม่ใส่ลงในถ้วยแล้วยกขึ้นซดเสียงดัง “ซู้ดดดดดด” เพื่อคลายหนาว จากนั้นก็เริ่มคุยจ้อเรื่องสัพเพเหระทั่วไปบางครั้งก็เป็นเรื่องนิยายน้ำเน่าที่พวกเธอฟังมาจากคลื่นสถานีวิทยุหรือไม่ก็เป็นเรื่องที่ไป สอดรู้สอดเห็นมาจากคนแถวบ้าน

ฉันรู้สึกสงบสุขจริง ๆ เมื่อทุกคนในห้องนี้เลิกยุ่งกับฉันแล้ว จึงนอนเหยียดแข้งเหยียดขาอย่างเป็นอิสระดวงตามองจ้องขึ้นไปบนเพดานห้องและปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่พลางคิดว่า ‘บัดนี้! ชีวิตใหม่      ของฉันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว’

 อ่านต่อ ตอนที่ 1 เมี่ยงคำ คลิ๊กที่นี่…