หาเงินง่ายเดินไปทางซ้าย หาเงินยากแต่ได้สร้างคุณค่าและความสุขเดินไปทางขวา

เมื่อเศรษฐกิจโลกพิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่า “ระบบสังคมนิยม” พ่ายแพ้ราบคาบต่อ ”ระบบทุนนิยม” แต่ละประเทศสนับสนุนให้เปิดการค้าเสรีเพื่อกระตุ้นการบริโภค ใช้ความโลภและกิเลสของมนุษย์เป็นเครื่องมือกระตุ้นทางการตลาด ใครใช้ของแพงของแบรนด์เนมจะเป็นที่ยอมรับในสังคม ถ้าคุณรวยจริงก็ไม่ใช่ปัญหาแต่ที่น่าห่วงที่สุดคือคนชั้นกลางที่พยายามอยากเป็นที่ยอมรับในสังคมของคนรวยจึงทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้ครอบครองวัตถุราคาแพง และสุดท้ายก็ตกเป็นเหยื่อของธุรกิจบัตรเครดิตดอกเบี้ยมหาโหด ที่กล่าวมาทั้งหมดฉันก็เคยกับตัวเองมาแล้วค่ะ ทุกวันนี้ยังผ่อนหนี้บัตรเครดิตที่รูดซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมยังไม่หมดเลย

กล่าวมายืดยาวขนาดนี้แล้วมันเกี่ยวกับซีรี่ย์เกาหลีตรงไหน คือเนื้อเรื่อเริ่มต้นจากพระเอกเป็นผู้อำนวยการของบริษัทข้ามชาติยักษ์ใหญ่ที่ไล่เทคโอเวอร์กิจการในเกาหลี พยายามทำทุกวิธีให้บริษัทล้มละลายเพื่อจะได้ซื้อมาในราคาถูกแล้วขายไปในราคาแพง ใครเดือดร้อนยังไงไม่สนเพราะพระเอกสนใจแค่ตัวเลขกำไรขาดทุนเท่านั้น นางเอกของเรื่องจึงพยายามเปลี่ยนใจพระเอกโดยเอาเรื่องราวชีวิตของพนักงานแต่ละคนที่ทุ่มเททำงานเพื่อนำรายได้ไปประทังชีวิตและดูแลครอบครัว พยายามให้พระเอกของเรามองเห็นคุณค่าความเป็นคนมากกว่ากำไรขาดทุน พระเอกลังเลตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเดินไปทางไหน มีทางสองแพร่งให้เลือกเดิน ถ้าต้องการหาเงินง่าย ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินเดินไปทางซ้าย หาเงินยากแต่ได้สร้างคุณค่าและความสุขเดินไปทางขวา จนในที่สุดพระเอกใจอ่อนเลือกเส้นทางขวาที่ยากกว่าเพื่อรักษาบริษัทและช่วยเหลือพนักงานทั้งที่ในใจก็ยังคิดกลัว พระเอกยอมงัดข้อกับบริษัทแม่โดยการกว้านซื้อหุ้นบริษัทเพื่อเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่แล้วขึ้นเป็น CEO ซะเอง เมื่อบริหารบริษัทเองกรรมก็เลยตามสนองไปไล่เทคโอเวอร์บริษัทอื่นไว้เยอะทำบาปไว้มากบูมเมอแรงเลยย้อนกลับมาที่ตัวเอง พระเอกก็พยายามทุกอย่างเพื่อจะผ่านพ้นอุปสรรคไปให้ได้และสุดท้ายก็ได้เรียนรู้ว่า ความโลภและเงินเป็นแค่ของนอกกายไม่จีรัง ความสุขที่แท้จริงมาจากการทำธุรกิจด้วยความซื่อสัตย์โปร่งใส สร้างคุณค่าของสินค้าและบริการให้กับลูกค้า สร้างสถานที่ทำงานที่มีความสุขให้กับพนักงานของบริษัท และที่ดีที่สุดคือเป็นคนดีและมีคุณค่าคู่ควรให้นางเองรัก เรื่องเลยจบแบบแฮปปี้เอนด์ดิ้งแต่ก็ทำเอาน้ำตาฉันร่วงไปหลายหยดอยู่เหมือนกัน

เมื่อดูซีรี่ย์เรื่องนี้จบ ฉันก็นึกถึงตัวเองตั้งแต่วันที่เริ่มต้นสร้างธุรกิจ ฉันสนใจแต่เรื่องกำไรขาดทุนจริง ๆ แต่คุณเชื่อไหมเปิดโรงแรมมา 2 ปีแรกแทบไม่มีลูกค้าเลย เฉลี่ยแค่อาทิตย์ละ 2-3 ห้อง แม่ฉันนั่งตบยุงเฝ้าทุกวันจนน่าสงสาร ฉันงี้เครียดจนหน้าขึ้นฝ้าน้ำหนักตัวลดเหลือแต่หัว แต่ประสบการณ์ 5 ปีที่ผ่านมาทำให้ฉันค่อยๆปรับวิธีคิด คือเลิกสนใจเรื่องตัวเลขกำไรขาดทุนแต่หันมาให้ความสำคัญกับคุณค่าของสินค้าและบริการแทน ทุกครั้งที่ลูกค้าบอกเราว่าประทับใจโรงแรมของเรามาก แฟนชอบ ลูกชอบ พ่อแม่ชอบ และแถมท้ายให้ว่าจะแนะนำคนรู้จักมาพัก แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว ถือว่าใช้ความสุขทำกำไร มีเวลาว่างมานั่งเขียนหนังสือหรือบทความแบ่งปันความรู้ ผู้อ่านทักทายมาว่าขอบคุณ หนังสืออ่านแล้วสนุกจัง บทความอ่านแล้วได้ประโยชน์ดี บางคนไม่ชอบพิมพ์ยาวๆก็แค่ส่งสติ๊กเกอร์ยกนิ้วโป้งให้ แค่นี้ก็มีความสุขและได้กำลังใจจะเขียนบทความดี ๆต่อไปแล้วค่ะ